arman

1

[arma:n]

1) Ýetilmedik maksat, dumuşa geçmedik arzuw.

∙ Aýsoltan bile goşuny birikdirip bilse, Begenjiň dünýäde armany ýokdy. (B. Kerbabaýew, Aýsoltan)

2) Ökünç, duşman, önke, kine.

∙ Süýthorlaryň arman galdy janynda. Armanym köp öňki öten wagtyma, Başym aýlap, şikes berdi bagtyma. (Mollamurt, Saýlanan eserler)

∙ Jellatlar tapmasyn derdine derman, Ýüreginde galsyn dag bilen arman. (Nury Annagylyç, Saýlanan eserler)

∙ Bürgüt penjesinde, hazan ýelinde, Arman galdy gözel dagyň gülünde. (N. Pomma, Saýlanan eserler)

◊ arman çekmek — Ahmyr çekmek, gaty gynanmak, ökünmek.

2

[arma:n]

Şowsuzlyga uçralanda edilýän ökünji bildirýän «wah, biderek, nähak» ýaly manylarda gelýän ümlük.

∙ Ýüz elli ýyl boldy doglanyň bäri, Arman, sen görmediň oňat zamany. (N. Pomma, Saýlanan eserler)

∙ Gaty gowy maşgala, arman, saçy inçejik ekeni. (A. Durdyýew, Saýlanan eserler)

∙ Ine, arman, tanyşmanyňyz bolmandyr -- diýdi. (A. Gowşudow, Mähri-Wepa)

∙ Arman, elimden sypaýdy.